Γενική συζήτηση για την πολιτική

EBEL_16 έγραψε:εγω τιποτα απο ολα! αλλα αν διαλεγα εναθα ελεγα ΚΚΕ

Boyd έγραψε:Βασικά ψήνομαι για οικολόγους-πράσινους....Οι άνθρωποι τουλάχιστον προς το παρόν δείχνουν ότι διαφέρουν.....

Boyd έγραψε:Όχι ρε αυτόν Οικολόγοι πράσινοι...... Πήραν 0,96 σαυτές τις εκλογές


Ο Βεργης ούτε 0,3 δεν πήρε

Δευτέρα, 10 Μαρτίου 2008 11:38 μμ

Δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού

Το «μακεδονικό» ήρθε και πάλι στο κέντρο της επικαιρότητας, αφού οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ και Ε.Ε.) προωθούν την ένταξη της πΓΔΜ, της Αλβανίας και της Κροατίας στο ΝΑΤΟ, ενώ η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιχειρεί να αξιοποιήσει την υπεροχή της (ως παλιότερο μέλος του ΝΑΤΟ, με δικαίωμα «βέτο») και να προωθήσει τις θέσεις του ελληνικού εθνικισμού, ειδικά στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ανεβάζοντας και πάλι τους τόνους στο ζήτημα του «ονόματος».

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι επικίνδυνη για την ειρηνική συνύπαρξη των πολύπαθων λαών της περιοχής. Οι συνθήκες αστάθειας που επικρατούν σήμερα παγκόσμια (Μ. Ανατολή, Ιράν, Ιράκ κ.λπ.), σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, έχει οξύνει τους ανταγωνισμούς μεταξύ των διάφορων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Έτσι, οι «αποκατεστημένες» πριν από λίγα χρόνια, σχέσεις των ΗΠΑ και Ε.Ε. με τη Ρωσία, την Κίνα και τις άλλες «νέες δυνάμεις», τώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα, περνάνε πάλι σε φάση ενός γενικευμένου ανταγωνισμού. Δηλαδή, προσπάθειας οικονομικού, πολιτικού, αλλά και διπλωματικού και στρατιωτικού ελέγχου περιοχών που είναι «κλειδιά» για τα συμφέροντά τους. Και τα Βαλκάνια είναι μια τέτοια περιοχή. Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έχουν μεγάλη οικονομική αλλά και διπλωματική και στρατιωτική διείσδυση. Το Κόσοβο και η Δημοκρατία της Μακεδονίας θεωρούνται «γέφυρα» για τον Καύκασο και τα πετρέλαιά του (πεδίο ρωσοαμερικανικού ανταγωνισμού), ενώ η κύρια βάση ανεφοδιασμού των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στο Κόσοβο, βρίσκεται στο έδαφος της γειτονικής χώρας. Ταυτόχρονα, η Ρωσία έχει σημαντικό οικονομικό-ενεργειακό ρόλο, με συμφωνίες με τα περισσότερα κράτη (και την Ελλάδα) για τη διασφάλιση της διακίνησης των ρωσικών πετρελαίων και αερίου προς τη Δύση.


Στο παραπάνω πλαίσιο οι ΗΠΑ (και από κοντά και η Ε.Ε.) θέλουν να «τακτοποιήσουν» τις υποθέσεις τους στα Βαλκάνια με τον καλύτερο για τα συμφέροντά τους τρόπο. Γι' αυτό υποδαύλισαν και έτρεξαν να αναγνωρίσουν την «ανεξαρτησία» του Κοσόβου (όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στον κόσμο μετά το Βιετνάμ), γι' αυτό κινούνται για την ολοκλήρωση της ένταξης νέων χωρών της περιοχής (ΠΓΔΜ, Αλβανίας και Κροατίας) στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.


Στο νέο αυτό γύρο ανταγωνισμών και «τακτοποιήσεων» στα Βαλκάνια οι μεγάλοι ιμπεριαλισμοί δεν παίζουν μόνοι τους. Υπάρχουν και οι τοπικοί καπιταλισμοί, οι υπο-ιμπεριαλισμοί, με τα δικά τους συμφέροντα και διεκδικήσεις στη νέα μοιρασιά που επιχειρείται.
Ο ισχυρότερος υπο-ιμπεριαλισμός στην περιοχή είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Μεγαλύτερος, τόσο σε στρατιωτική όσο και οικονομική δύναμη. Με τεράστιες επενδύσεις σε όλα τα Βαλκάνια και ταυτόχρονα σημαίνοντα ρόλο σε όλες τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ (το λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι η «πύλη» του ΝΑΤΟ στην περιοχή). Ελληνικές τράπεζες, εταιρείες τηλεπικοινωνιών, τροφίμων, τσιμέντων, πετρελαιοειδών, καπνοβιομηχανίες και πολλές άλλες επιχειρήσεις «επιχειρούν» σε όλα τα κράτη των Βαλκανίων. Στη γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας (από την οποία τάχα κινδυνεύουμε), ο ελληνικός καπιταλισμός έχει την πρώτη θέση σε ξένες επενδύσεις. Υπάρχουν τουλάχιστον 300 ελληνικές επιχειρήσεις (ΟΤΕ, Εθνική Τράπεζα, Alpha Bank, Ελληνικά Πετρέλαια, Intracom, Βερόπουλος, ΤΙΤΑΝ κ.ά.) που παράγουν το 20% του ΑΕΠ της χώρας χωρίς να υπολογίσουμε τον τζίρο στην παραοικονομία.


Ποιος απειλεί ποιον λοιπόν; Και ένα παιδάκι μπορεί να ξεχωρίσει τον γίγαντα από το νάνο.

Αντιστροφή της πραγματικότητας


Είναι απίστευτη αντιστροφή της πραγματικότητας, οι θεωρίες ότι στα Βαλκάνια οι ΗΠΑ «κρύβονται» πίσω από την ΠΓΔΜ (ή την Αλβανία). Το ελληνικό κράτος συμμετέχει στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. κ.λπ.) από χρόνια, η βάση στη Σούδα και ο ελληνικός στρατός έχουν «διευκολύνει» τους ιμπεριαλιστές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, η ελληνική διπλωματία είναι απείρως ισχυρότερη και ομαλότερα «ενταγμένη» στις σχέσεις των μεγάλων δυνάμεων, οι ελληνικές επιχειρήσεις (π.χ. οι τράπεζες και οι εφοπλιστές) είναι στην περιοχή οι «στρατηγικοί εταίροι» των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων. Η πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική άρχουσα τάξη είναι μέλος του κλαμπ των μεγάλων δυτικών δυνάμεων και επιχειρεί να αξιοποιήσει τη θέση της σε αυτό, διεκδικώντας από τους «νεοεισερχόμενους» να πληρώσουν αντίτιμο και στην Αθήνα. Ασφαλώς η Αριστερά οφείλει να είναι ενάντια στη «διεύρυνση» του ΝΑΤΟ και όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Όμως για να το κάνει ειλικρινά, οφείλει να αρχίζει από τη Σούδα, από την Αθήνα, από την ένταξη της «δικής μας» χώρας σε αυτές τις λυκοσυμμαχίες.
Σε αυτή την πολιτική τους στα Βαλκάνια, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, καθώς και η «δική μας» κυρίαρχη τάξη και κυβέρνηση, πρέπει να βρουν απέναντί τους το κίνημα και την Αριστερά. Το κίνημα, η Αριστερά και ο κόσμος στη χώρα μας δεν έχει κανένα λόγο να συναινέσει και να κρυφτεί πίσω από τους χειρισμούς και τις βλέψεις του ελληνικού καπιταλισμού, που οδηγούν σε κλιμάκωση της έντασης και επικίνδυνες καταστάσεις στην περιοχή. Που μπορούν για άλλη μια φορά να προκαλέσουν εθνικιστικές κρίσεις, προσφυγιά, φτώχια και αίμα στους λαούς των Βαλκανίων.


Η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, για να είναι αποτελεσματική, προϋποθέτει από το κίνημα και την Αριστερά μια διεθνιστική πολιτική. Να ξεκαθαρίζουμε ότι αντίπαλός μας στα Βαλκάνια είναι οι ΗΠΑ, ο ιμπεριαλισμός, αλλά και ο ελληνικός καπιταλισμός και η κυβέρνησή του. Να ξεκαθαρίζουμε ότι δεν περιμένουμε καμιά «λύση» απ' αυτούς που πριν από λίγα χρόνια αιματοκύλησαν την περιοχή και τον κόσμο ολόκληρο. Και να το κάνουμε αυτό γνωστό στους λαούς των Βαλκανίων και κύρια στους γείτονές μας. Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι τη λύση στην περιοχή την περιμένουμε από τους λαούς, ενωμένους στην κοινή πάλη ενάντια σε ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές και χασάπηδες.


Ο Αλ. Αλαβάνος δήλωσε εκ μέρους του Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ «τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ μιας ενιαίας ονομασίας της ΠΓΔΜ, με σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό» και έκανε έκκληση «να βρεθούμε στη μέση της γέφυρας». Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας, μετά τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών με τη Ντόρα Μπακογιάννη παρατήρησε: «Εδώ και 15 χρόνια έχουμε τοποθετηθεί για την ανάγκη επίτευξης αμοιβαίως αποδεκτής ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό» και πρόσθεσε ότι «έχουμε χάσει πολύτιμο έδαφος». Η δε Αλ. Παπαρήγα εξερχόμενη από την ίδια συνάντηση δήλωσε: «Ο όρος "Μακεδονία" αν χρησιμοποιηθεί πρέπει να αναγνωρίζεται ως καθαρά γεωγραφικός, διότι διαφορετικά μπορεί να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και να εγερθεί ζήτημα αλλαγής συνόρων, μακεδονικής εθνότητας ή μειονότητας στην Ελλάδα» ...;


Η Αριστερά στην Ελλάδα πρέπει να διαφοροποιήσει τη στάση της. Να θυμηθεί τις διεθνιστικές παραδόσεις της. Να «θυμηθεί» ότι είναι η μεγαλύτερη αριστερή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή και άρα έχει αυξημένα καθήκοντα.

Εκβιαστικές κινήσεις


Είναι λάθος η διολίσθησή της στις περί «συνθέτου ονόματος» θέσεις γιατί αποτελεί υποχώρηση και σύμπλευση με την «εθνική πολιτική» της Ν.Δ. Γιατί βάζει την Αριστερά μέσα στο επικίνδυνο παιχνίδι των εκβιαστικών κινήσεων των κρατών, που συχνά στα Βαλκάνια ξεκίνησαν ως διπλωματικοί ελιγμοί, αλλά κατέληξαν σε καταστροφές για τους λαούς.


Δεν μπορεί η Αριστερά από τη μια (σωστά) να καταδικάζει τη δημιουργία του προτεκτοράτου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο και από την άλλη να συμπλέει με τον Καραμανλή στους εκβιασμούς απέναντι στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Ιδιαίτερα η τοποθέτηση του ΚΚΕ και της Αλ. Παπαρήγα, δεν είναι απλά προβληματική. Είναι προκλητική: «Ξεχνάει» τους αγώνες της Αριστεράς και ειδικότερα του ΚΚΕ στις δεκαετίες του 1920, '30 και '40 που αναγνώριζαν την καταπίεση των Σλαβομακεδόνων. «Ξεχνάει» ότι οι Σλαβομακεδόνες πολέμησαν μαζί με την ελληνική Αριστερά και το ΚΚΕ, τόσο στην Αντίσταση όσοι και στον εμφύλιο -και πλήρωσαν βαρύ τίμημα. «Ξεχνάει» ότι ζουν ακόμα αγωνιστές της αντίστασης και του εμφυλίου και στις δυο πλευρές των συνόρων που πολέμησαν, φυλακίσθηκαν και εξορίσθηκαν μαζί και ότι οι άνθρωποι αυτοί θυμούνται ότι το «μακεδονικό» δεν είναι πρόσφατη κατασκευή των ΗΠΑ και Ε.Ε.


Αν για την αστική τάξη το να «ξεχνάει» είναι υποκρισία, για την Αριστερά είναι πολιτικό έγκλημα.
Και μια τελευταία επισήμανση: Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν είναι Κόσοβο. Δεν δημιουργήθηκε τεχνητά μετά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους βομβαρδισμούς. Αποτελούσε μία από τις 6 ομόσπονδες Δημοκρατίες στο πλαίσιο της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας (μετά τον Β' παγκόσμιο) και αποσχίσθηκε από αυτήν με ειρηνικό τρόπο. Δεν είναι προτεκτοράτο. Έχει εκλεγμένη κυβέρνηση. Και τέλος, η υποτιθέμενη απειλή του «αλυτρωτισμού» που επισείει το ΚΚΕ (αλλά και άλλοι στην Αριστερά) δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο για την αναγνώριση των κρατών και του ονόματός τους. Γιατί τότε, δεν θα έπρεπε να αναγνωρίζει κανείς κανένα κράτος στα Βαλκάνια, αφού, από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, οι πληθυσμοί και οι εθνότητες ήταν και είναι ακόμα αναμεμειγμένοι.


Αν θέλουμε να εννοούμε στην πράξη το σύνθημα που όλοι στην Αριστερά αποδεχόμαστε ως σωστό, το σύνθημα «οι εργάτες και οι λαοί των Βαλκανίων είναι αδέρφια μας», πρέπει να ξεκινήσουμε από τις πιο βασικές αρχές.
Η πιο απλή δημοκρατική αρχή είναι το δικαίωμα του ατομικού και συλλογικού αυτοπροσδιορισμού. Ο λαός της γειτονικής χώρας έχει το δικαίωμα να επιλέξει το όνομα που επιθυμεί. Η επιλογή του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας» δεν θα δημιουργούσε από μόνη της κανένα πρόβλημα συνόρων, πολέμου κ.λπ. Γι' αυτό άλλωστε, ως αυτονόητο, το όνομα αυτό χρησιμοποιείται ήδη σχεδόν παντού στον πλανήτη.


Το πρόβλημα της όξυνσης δημιουργείται από τη στιγμή που η ελληνική κυρίαρχη τάξη και οι κυβερνήσεις της επιχειρούν να αντιστρέψουν αυτή την επιλογή, διεκδικώντας στην ουσία ρόλο επικυριαρχίας στις εξελίξεις στη γειτονική χώρα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ζήτημα του «ονόματος» αναβαθμίστηκε πολιτικά στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν μεταξύ Μητσοτάκη-Μιλόσεβιτς κυκλοφορούσαν ακόμα και σενάρια διαμελισμού της ΠΓΔΜ («η λύση είναι μία: σύνορα με τη Σερβία» φώναζαν οι εθνικιστές).

Αριστερά


Η Αριστερά και το κίνημα οφείλουν στην περιοχή να κλιμακώσουν την αντίσταση στον ιμπεριαλισμό. Αλλά για να το κάνουν αποτελεσματικά, οφείλουν να προσανατολιστούν στη διεθνιστική πολιτική, αρχίζοντας από την αναγνώριση του δημοκρατικού δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό. Ιστορικά οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί, έστρωναν το χαλί για να εμφανίζονται οι μεγάλες δυνάμεις σαν σωτήρες των διαφόρων εθνοτήτων. Η πολιτική του Μιλόσεβιτς έσπρωξε τους Κοσοβάρους στην αγκαλιά του Μπους και η πολιτική απομόνωσης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας μια πολιτική που εκφράζεται από τη σκληρή στάση των κυβερνήσεων της Αθήνας που υπό την απειλή του «βέτο» απαιτούν ανταλλάγματα υποταγής- μπορεί να οδηγήσει σε παραπλήσιο αποτέλεσμα. Χωρίς εμπιστοσύνη και ισότητα των λαών των Βαλκανίων μεταξύ τους, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για αντίσταση στον ιμπεριαλισμό. Μόνον με τη διεθνιστική πολιτική οι κληρονομημένοι λογαριασμοί από το παρελθόν, όπως το «όνομα» της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ή ο «χαρακτηρισμός» των μειονοτήτων, μπορούν να μετατραπούν από εστίες κινδύνου σε γέφυρες αλληλεγγύης.

Σπόιλερ: